AYRILIK

Mother (pink madonna) (1933) by Mikulas Galanda.

Ayrılık kelimesi zihinlerde, ardı ardına gelen yoksunluk, yokluk ve yalnızlık imgelerini canlandırıyor. Bir çocuğun anne rahminden dünyaya fırlatılışı ve göbek bağının kesilmesi gibi, her ayrılık bir başlangıcın ve kaybın simgesidir. Uzun bir bakım sürecinin sonunda, arkasından "hadi" diyen bir elin ayrılığı başlatması, hayatın doğal bir parçasıdır. Sonrasında geriye kalan, hem yas hem yaşam, hem acı hem telaş, hem veda hem birikimdir.

Bu döngü, hayatımızda sürekli tekrar eder. Her ayrılık, her kayıp, bir yaralanmaya, bir eksilmeye yol açar. Ama tıpkı doğumun bir son değil, bir başlangıç olduğu gibi, ayrılıklar da bizi yeni bir şeyler yaratmaya zorlar. O ilk cennete geri dönemeyeceğimizi kabul ettiğimizde, kendi cennetimizi yaratmaya başlarız.

Yaratının içindeki "öteki "yi bulduğumuzda, acımız biraz olsun diner. Ama bu dinleniş de geçicidir. Nihayetinde, hayatın en büyük gerçeği olan ölüme hazırlıklı olana kadar devam eder. Bu süre zarfında hem yas hem yaşam, hem acı hem telafi, hem veda hem doğuş iç içe geçmiş bir şekilde var olur.

Ayrılıklar, kayıplar ve kabullenişlerle örülü bu yaşam, bize hem yarayı hem de merhemi sunar. Her defasında yaralanır, her defasında biraz daha eksiliriz. Ancak her kayıp, aynı zamanda bir yeni başlangıcın da habercisidir. Hem veda, hem doğuş bu döngüde birbirini tamamlar ve bizi her defasında daha güçlü kılar.