Adalet: Bireyin ve Toplumun Ruhsal Dirliğinin Temel Taşı

Toplum ve birey, birbirinden koparılamaz bir bütünlük içindedir; zira toplumsal yapıda meydana gelen her sarsıntı, bireyin ruhsal dünyasında derin yaralar açar. Adaletin, eşitlik ve hukukun üstünlüğüyle birlikte var olması gereken bir ilke olduğunu göz ardı eden toplumlarda birey, kendisini sürekli bir güvensizlik, kaygı ve umutsuzluk içinde bulur. Hukuksuzluğun hâkim olduğu bir düzende, bireyin geleceğe dair inancı sarsılır, aidiyet duygusu zayıflar ve yaşamı üzerindeki kontrol hissini kaybeder. Bu psikolojik çöküş, yalnızca bireysel düzeyde değil, toplumsal yapının tüm katmanlarında yankılanan bir etkiye sahiptir.

Adalet, yalnızca yasalarla sağlanan bir düzen değil, toplumsal güvenin ve bireysel varoluşun teminatıdır. Eşitlik ilkesiyle iç içe geçmiş bir dengeye sahip olan adalet, toplumu ayakta tutan temel sütunlardan biridir. Ne var ki bu dengenin bozulması, yalnızca bireylerin birbirlerine ve topluma duyduğu güveni yıkmakla kalmaz, bireyin en temel varoluşsal ihtiyacını, yani öznel varlığının kabulünü de tehdit eder. Adaletin olmadığı bir toplumda birey, yalnızca bir özne olarak varlık gösterme kapasitesini yitirmez; aynı zamanda nesneleştirilerek iradesiz, edilgen ve değersiz bir konuma sürüklenir.

Bu kısır döngü içerisinde, bireyin özgüveni aşınır, psikolojik rahatsızlıklar yaygınlaşır ve toplum genelinde depresyon ile kaygı bozuklukları artar. Hukukun üstünlüğünün yokluğu, bireyin kendini güvende hissetmesini engellediği gibi, toplumsal yapının çürümesine de zemin hazırlar. Nihayetinde, ne bireyin ruh sağlığından ne de toplumun sağlıklı bir işleyişinden bahsedilebilir. İşte tam da bu nedenle adalet, adalete duyulan güven ve eşitlik ilkesi, yalnızca hukuki sistemin soyut kavramları değil, bireyin ve toplumun ruhsal dirliğinin temel omurgalarıdır.